W samym centrum miasta strzelano do ludzi. Zginęło 7 osób

Podłożem rozruchów była sytuacja gospodarcza w Polsce, na obszarze byłego zaboru pruskiego. Do czerwca 1921 tereny te były nadal oddzielone granicą celną od reszty kraju, co powodowało utrzymywanie się tutaj innego systemu płac i cen. Po zniesieniu granicy celnej doszło do gwałtownego wzrostu cen i wszechobecnej drożyzny, co wywołało intensywne protesty ludności, demonstracje i rozruchy. Często dochodziło do ostrych starć z policją, która bezwzględnie obchodziła się z protestującymi. Do jednych z najostrzejszych wystąpień należały rozruchy w Rawiczu.

Był 19 sierpnia 1921 roku. Chłopi i robotnicy z okolicznych miejscowości odmówili pracy za głodową płacę i wyruszyli w stronę Rawicza, aby przedstawić swoje postulaty lokalnym władzom. Ich żądań nie przyjęto, co spotkało się ze zdecydowaną odpowiedzią protestujących. Brukiem obrzucono rawicki ratusz. Policja zareagowała bardzo ostro – doszło do walk wręcz. Demonstrantom udało się rozbroić kilku policjantów. Reszta nierozbrojonych funkcjonariuszy wycofała się w ul. Paderewskiego, skąd oddała pierwszą salwę z ostrej amunicji do głodujących. Walki trwały kilka godzin, gdyż z okolicznych wsi nadciągali uzbrojeni w kosy i widły chłopi. Miasto zostało otoczone kordonem wojska.

Podczas zajść zginęło siedem osób – trzy poległy na miejscu o 11:30, pozostałe zmarły w szpitalu 19, 20 i 21 sierpnia 1921. Najmłodsza z ofiar miała 17 lat. Zbiorowy pogrzeb demonstrantów nastąpił 25 sierpnia na rawickim cmentarzu.

Lista poległych:
• Stefan Cyburski (Rawicz, 22 lata),
• Władysław Dąbrowicz (Wydawy, 18 lat),
• Franciszek Robaszyński (Piaski, 23 lata),
• Wincenty Szukalski (Słupia Kapitulna, 37 lat),
• Kazimierz Szwarc (Rawicz, 17 lat),
• Jan Tatarek (Zaorle, 22 lata),
• Jan Tyca (Ostoje, 26 lat)

W 1962 roku w ścianę ratusza w Rawiczu wmurowano tablicę upamiętniającą poległych